بخواب و خواب ورزش و مردم را ببین

از چهارشنبه صبح سعی می‌کردم دختر خوبی باشم و دانش آموزی درس خوان. واقعا سعی خودم را می‌کردم که رضایت همه رو جلب کنم و بهانه و «آتو» دست کسی ندم. این کار من دو دلیل داشت. یکشنبه‌ها مجله دنیای ورزش به کرمان می‌رسید. با اینکه شنبه چاپ می‌شد، ولی به شهر ما یکشنبه‌ها می‌رسید. در ضمن یکشنبه شب‌ها برنامه ورزش و مردم هم بود. واقعا یادم نیست چه ساعتی این برنامه پخش می‌شد، ولی برای آن زمان خیلی دیر وقت بود. سال‌های ۶۷، ۶۸ و نرسیده به دهه ۷۰ مردم شب زنده دار نبودند. مثل الان نبود که ساعت ۱۲، ۱ شب توی کانال‌های تلویزیون بچرخی و برای دفعه چندم فیلم taken رو ببینی، چون نظم زندگی ات بهم خورده خواب نمیری. از آرم برنامه بیشتر از خود برنامه خوشم می‌اومد. چون یک لحظه صحنه حرکات خوشحالی احمدرضا عابدزاده رو نشون می‌داد. اون زمان نه از فوتبال خیلی سر رشته داشتم نه معنی هواداری رو می‌فهمیدم. نه مجله و روزنامه ورزشی بود نه یک برنامه تخصصی درباره فوتبال. تمام دلخوشی‌های من همین دو گنج بزرگ روز یکشنبه بود. ولی همین که فوتبال‌ها رو آخر برنامه پخش می‌کرد بیشتر نگران می‌شدم. به هر حال من بچه مدرسه‌ای بودم که باید زود می‌خوابیدم. حدود ۲۵ سال از آن زمان گذشت و یک روز در یک جلسه یکی از برنامه سازان قدیم از مشکلات کاری قدیم‌ها می‌گفت. هر چی در مورد ورزش و مردم می‌گفت: صحنه به صحنه جلوی چشم من ظاهر می‌شد؛ و امشب مجری این برنامه برای همیشه زندگی رو از دست داد تا فقط همین خاطره‌های خوبش در ذهن مردم به جا بمونه. بهرام شفیع با ادبیات خاص خودش، و البته صدای گرمش در شب سرد پاییزی خوابید تا همچنان خواب فوتبال و ورزش و مردم را ببیند.